TeLaŞA MaHaL YoK

Biz ayrılıyoruz aşkımın elması
bize yetmiyor aşkın saadeti sevgilim
ne dün ne ondan önceki gün nede ondan daha çok önceki
yılların yaşanmış güzelli,ğine yetmiyor
iki doyumsuz iki sorumsuz asi olduk bu çiçekleri mavi açan
bahçemize
Ne zamanki çiçekler kurudu dalında
varsa resmi anlatılır anlamaya yetisi olmayan mahluklara
ne zman ki sevda alır başını gider
o zmana insan dayar insanlar başını bir kuru odundan yapılmış sallanamayan koltuğa
dedimya biz ayrlıyoruz bal gibi
telaşa mahal kalmadı kalmamalı bence
...
ne senden öncemi nede senden sonramı düşünmek istemiyorum artık
istemiyorum artık yasadağım bır hayat oldugunu bile bilmeyi
ne ağlatan satırlara olan bir mektup bırakmak istiyorum geriye ne de kokunu
anlatamadagım bu
kendımı alıp nerelere gideceğimi bilmesemde
bir yerlerde snesizliği bana unutturmasa da ,bir bahçe
sulamaya gidiyorum
dedimya aşkımın kızıl elması
kara saçlısı canımın öteki yarısı
telaşa mahal kalmadı bence
....
sende sus sende soru sorma artık benden yana hiç bir
kimseye
kimseler bilemez beni
ve kimseler bilmez benim senı ne kadar sevdiğimi
zaten ben ne kimselerle çoğaldım sana
ne de kimselerle azaldım
ben seni bir başıma sevdim
ben sana bir başıma vardım
ne anam ne de babam vardı aslında
yoktum ,yoksuldum
vardım ,varlıktım
ama hep bir beni sev
bir bana inan diye yalvardım
masum bir aşkın gereksiz savaşlarına sokuldum yoruldum
bağırdım, agladım ,kahrettim ,küfrettim
yinede anlatamadım
sevdanın bu mavi denizinde boğuldugumu
dedım ya aşkımın kara elması ,söz bitti sükuttur
aramızda kalan
telaşa mahal kalmadı bence
...
Oysa hayat ne kadar kahpe ,ne kadar sahte ve ne kadar güzel
bilemedık
bilemedin
bilemedim
Şimdi kelebeklerde terk etti yüreğimizin sokaklarını
şimdi balıklar da unuttu o en güzel Atilla ilhan şiirlerini
elimde saçma bir masa örtüsü
elimde şarap şişesi
elimde bardaklar kala kaldım
oysa aşkın ateşinin en büyüğünü yakmaya niyetli iken
bu sarı kasım sonbaharında kibritsiz kaldim dedimya biz ayrılıoyruz aşkımın en derin en ağlamaklı sarkısı TELAŞA MAHALA YOK GAYRI